Του Αλέξανδρου Μπάρρυ
Η συνδιάσκεψη της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ τον Ιούλιο στο ΣΕΦ αποτέλεσε σημείο καμπής: απόδειξη ότι οι νέοι διψούν για συμμετοχή, αλλά και υπενθύμιση ότι η ηγεσία δεν είναι έτοιμη να παραδώσει τον έλεγχο.
Τον Ιούλιο πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνδιάσκεψη της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ εδώ και πάνω από μία δεκαετία. Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και κατόρθωσε να γεμίσει με εκατοντάδες νέους και νέες, γεμάτους ενέργεια, ιδέες και πολιτικό ενδιαφέρον. Ήταν μια εντυπωσιακή στιγμή για το κόμμα, ίσως όμως όχι και τόσο ευχάριστη για την παρούσα ηγεσία του.
Η παρουσία και μόνο αυτού του πλήθους έδειξε ότι υπάρχει μια γενιά που επιθυμεί να πολιτικοποιηθεί, να συμμετάσχει, να οργανωθεί και να παλέψει. Ωστόσο, το γεγονός αυτό φαίνεται πως προκάλεσε ανησυχία στα επιτελικά κλιμάκια. Ίσως επειδή οι νέοι που παρευρέθηκαν δεν ήταν οι «κατάλληλοι» νέοι, δηλαδή εκείνοι που θα αρκούνταν σε ρόλο παθητικού χειροκροτητή ή πολιτικού βοηθού.
Αξιοσημείωτο είναι ότι παρά τις προσπάθειες του προεδρείου διορισμένου από τον νυν γραμματέα Ανδρέα Σπυρόπουλο να ελέγξει την ροή της διαδικασίας και να δώσει βήμα σε «ασφαλή» πρόσωπα, η πλειοψηφία των παρεμβάσεων δεν κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος με το ύφος της ηγεσίας. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες εμφανώς «καθοδηγούμενες» τοποθετήσεις, οι περισσότερες ομιλίες χαρακτηρίζονταν από ριζοσπαστισμό, μαχητικότητα και έντονη κριτική στην αδράνεια των ηγετικών στελεχών. Νέοι άνθρωποι που δεν αναπαρήγαγαν τη γλώσσα του καθωσπρεπισμού ή των κενών συνθημάτων, αλλά μίλησαν με ειλικρίνεια για την ανάγκη αγώνα, πολιτικής δράσης και πραγματικής συμμετοχής στη διαμόρφωση του μέλλοντος της παράταξης.
Αυτή η εικόνα μοιάζει να έχει τρομάξει την ηγεσία. Το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί ένας φορέας νεολαίας με πραγματική αυτονομία και εσωτερική δημοκρατία δηλαδή χωρίς την απόλυτη εξάρτηση από βουλευτές, υποψήφιους και κομματικά γραφεία φαίνεται να γεννά νευρικότητα. Ένα όχημα που δεν θα εξαρτάται από την κομματική επετηρίδα, αλλά θα λειτουργεί ως κινητήριος μοχλός πολιτικής και κοινωνικής πίεσης από τα κάτω.
Αντί, όμως, η ηγεσία να αξιοποιήσει την ευκαιρία της συνδιάσκεψης για να θεμελιώσει τη νέα αυτή νεολαία, μέχρι σήμερα δεν έχει προχωρήσει ούτε στην ανακοίνωση ημερομηνίας για ιδρυτικό συνέδριο. Ένα συνέδριο όπου θα εκλεγούν συλλογικά όργανα, θα αποφασιστούν καταστατικές αρχές και θα τεθούν οι βάσεις για μια σύγχρονη πολιτική οργάνωση νεολαίας. Η σιωπή αυτή είναι ενδεικτική: είτε πρόκειται για αδράνεια, είτε πολύ πιο πιθανό για τακτική καθυστέρησης μέχρι να εξασφαλιστεί εκ νέου ο έλεγχος της κατάστασης.
Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι η συνδιάσκεψη οργανώθηκε πρωτίστως ως «δοκιμή» από την πλευρά της ηγεσίας. Ένα τεστ για να διαπιστωθεί αν και κατά πόσο η νεολαία είναι πρόθυμη να λειτουργήσει εντός ορίων. Η απάντηση που πήραν μάλλον δεν τους ικανοποίησε. Αντί για παθητική αποδοχή, συνάντησαν έναν πολιτικοποιημένο και μαχητικό πυρήνα που δεν φοβάται να ασκήσει κριτική και να διεκδικήσει ρόλο.
Σε αυτό το πλαίσιο, η απουσία οποιασδήποτε πρωτοβουλίας για τη συνέχεια δεν προκαλεί έκπληξη. Αντιθέτως, ενισχύει την εντύπωση ότι η σημερινή ηγεσία δεν επιθυμεί να παραχωρήσει πολιτικό χώρο σε μια νεολαία που δεν ελέγχει πλήρως.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: θα επιμείνουμε ως νέοι και νέες στη συγκρότηση μιας πραγματικά αυτόνομης και ζωντανής νεολαίας ή θα αποδεχθούμε τον ρόλο του παθητικού θεατή;
Η συνδιάσκεψη απέδειξε ότι υπάρχει δυναμική. Το επόμενο βήμα εξαρτάται από εμάς. Να διεκδικήσουμε το συνέδριο, τη θεσμική συγκρότηση, τη συλλογική έκφραση. Να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της ανανέωσης του χώρου. Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου